আকাশলৈ চাইছিলোঁ যদিও
নীলাৰ ভাষা বুজা নাছিলোঁ৷

মাটিত খোজ থৈছিলোঁ যদিও
পলসৰ অৰ্থ বুজা নাছিলোঁ৷

নদীত গা ধুইছিলোঁ যদিও
সোঁতৰ শক্তি বুজা নাছিলোঁ৷

মানুহৰ মাজতে আছিলোঁ যদিও
হৃদয়ৰ গান শুনা নাছিলোঁ৷

ওঁঠত ভাষা গুজি
চকুত ছৱি আঁকি
হৃদয়ত সৃষ্টি-চেতনাৰ বীজ সিঁচি
তুমি আমাক মানুহ কৰিলা৷

আমিযে মানুহ
গছৰ দৰে আমাৰো যে শিপা আছে
পাত আছে–

লতাৰ দৰে আমাৰো যে গতি আছে
প্ৰেম আছে–

জোনাকীৰ দৰে আমাৰো যে পোহৰ আছে
প্ৰাণ আছে–

তুমি তাকেই শিকালা
আমাক মানুহ কৰিলা৷

তুমি যে আচাৰ্য্য
পথৰ প্ৰহৰী
তুমি যে প্ৰেৰণা
জীয়াই থকাৰ
আনকো জীয়াই ৰখাৰ–

তুমি যে অনুভূতি
সুৰ মুকুতিৰ
গীত মুকুতিৰ৷৷